МАРИИНСКО ЕВАНГЕЛИЕ – глаголичко четвероевангелие од првата пол. на Ⅺ в., 174 л., од кои еден (134) е испишан со подоцнешна кирилица. Се чува во Москва, РГБ, сигн. Григ 6, одн. Муз 1689, ф. 87 (172 л.) и во Виена, Народна библ., сигн. Цод. Слав. 146 (2 л.). Пронајдено во 1844 г. во Богородичиниот скит на ман. Ксилург на Св. Гора од В. И. Григорович. Наспроти постоењето на повеќе понови црти во фонетиката, архаичните особености во морфологијата и лексиката упатуваат на мошне архаична предлошка. Јагиќ смета дека предлошката била македонска, но со оглед на некои фонетски црти, заеднички со српското дијалектно подрачје, помислува на српски препишувач. Поради тоа преписот неретко се лоцира во Северна Македонија, но можно е и да бил извршен на Света Гора, како што посочува Б. Конески, кој познатите примери со промената 4> оу, при едновремената отсутност на деназализација на малата носовка ги толкува како русизми. Јазичните особености прв детално ги опишува Јагиќ во своето издание на ракописот. ЛИТ.: (избор) В. Јагиц, Љуаттуор евангелиорум версионис палаеословеницае Цодеџ Марианус глаголитицус. Мариинское четвероевангелие, Беролини-Санктпетербург 1883, репр. Граз 1960 (изд., кир. транскр., лакуни дополнети од Дечанското ев. од 13 век: Мт1–5:24, и од Зографското ев., крит. апарат, детална лингв. анализа, индеџ верборум); Б. Конески, О Маријинском јеванÚељу, ЈФ, 42, 1986, 67–70. Зд. Р.