СИНАЈСКИ ПСАЛТИР – глаголички псалтир од Ⅺ в., вкупно 207 л. (177 л. Син + 32 л. Син). Стариот дел е пронајден во 1850 г. од арх. Порфириј Успенски во ман. „Св. Катарина“ на Синај, новиот дел во 1975 г. во истиот манастир, каде што двата дела се чуваат, сигн. Син. Слав. МС 38 и Слав. МС 2/Н. Содржи најстар зачуван словенски псалтир од архаична ре-Од глаголичкиот ракопис Синајски псалтир (Ⅺ в.) дакција, близок до кирилометодиевскиот превод. Едновремено тој претствува и најстар вид на богослужбен псалтир. Во стариот дел се наоѓаат Пс 1–137, во новиот дел Пс 138–151, библиски песни, Оченаш, Утринска песна (Доџологиа маиор) и почеток од Чинот на вечерната. Текстот е препишуван од повеќе лица и по јазичните Музичката група „Синтезис“ особености се лоцира во Западна Македонија. Сразмерно добро ја чува моравската јазична норма (содржи и некои т.н. моравизми). Стариот дел повеќекратно е издаван, прв пат во 1883 г. од Л. Гајтлер (Л. Геитлер), и за него постои богата литература. ЛИТ. (избор): С. СеверÏянов, СинаŸская псалтÎрÏ, глаголическиŸ памятник Ⅺ века, Петроград, 1922, репр. Граз, 1954 (изд., стар дел, кир. транскр., индеџ верборум); В. вон Арним, Студиен зум алтбулгарисцхен Псалтериум Синаитицум, Леипзиг, 1930; М. Алтбауер, Синајски псалтир, Скопје, 1971 (фототип. изд., стар дел); И. Карачорова, КÍм вÍпроса за Кирило-Методиевия старобÍлгарски превод на псалтира, Кирило-Методиевски студии 6, София, 1989, 130-245 (со богата библиографија); Ц. М. МацРоберт, Тхе теџтуал Традитион оф Цхурцх Славониц Псалтер уп то тхе Фифтеентх Центурѕ, Интерпретатион оф тхе Библе, Лјублјана–Схеффиелд, 1998, 921–942; Ф. В. Марес (ред.), Псалтерии Синаитици парс нова (монастерии с.Цатхаринае цодеџ слав. 2/Н). Ад едитионем праепараверунт П. Фетковá, З. Хауптовá, В. Конзал, Л. Пацнеровá, Ј. Свабова, суб редацтионе Ф. В. Марес, Њиен, 1997 (изд., нов дел, кир. транскр., крит. апарат, индеџ верборум). Зд. Р.